عَنْ أَبِي وَائِلٍ، قَالَ كَانَ عَبْدُ اللَّهِ يُذَكِّرُ النَّاسَ فِي كُلِّ خَمِيسٍ، فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ يَا أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ لَوَدِدْتُ أَنَّكَ ذَكَّرْتَنَا كُلَّ يَوْمٍ. قَالَ أَمَا إِنَّهُ يَمْنَعُنِي مِنْ ذَلِكَ أَنِّي أَكْرَهُ أَنْ أُمِلَّكُمْ، وَإِنِّي أَتَخَوَّلُكُمْ بِالْمَوْعِظَةِ كَمَا كَانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَتَخَوَّلُنَا بِهَا، مَخَافَةَ السَّآمَةِ عَلَيْنَا.
อบูวาอิ้ล รายงานว่า ท่านอับดุลลอฮ์ (อินนิอับบาส) จะพูดคุย (สอนศาสนา) กับบรรดาผู้คนทุกวันพฤหัสบดี มีชายผู้หนึ่งถามเขาว่า โอ้พ่อของอับดุรเราะห์มาน ฉันปรารถนาที่จะให้ท่านอบรมกับพวกเราทุกๆ วัน เขาตอบว่า มีสิ่งหนึ่งที่ห้ามฉันไม่ให้ทำเช่นนั้น และฉันก็ไม่ชอบที่จะให้พวกท่านเบื่อหน่าย และฉันก็เลือกเวลาที่เหมาะสมในการอบรมแก่พวกท่าน เหมือนดั่งที่ท่านนบี ศ็อลล็อลลอฮุอลัยฮิวะซัลลัม ได้เลือกวันที่เหมาะสมแก่พวกเรามาก่อน ด้วยเกรงว่าจะทำให้พวกเราเบื่อหน่าย
